Grand Canyon North Rim - Bryce - Moab

De Grand Canyon North Rim is veel rustiger dan de South Rim. Negen van de tien bezoekers van de Grand Canyon gaan naar de South Rim. We dachten dan ook dat het niet nodig zou zijn om een plekje op de camping te reserveren. Dat is een vergissing maar we hebben geluk. Het blijkt dat we de laatste vrije plaats op de camping hebben. We verwachten dan ook een propvolle camping aan te treffen, maar als we onze plaats opzoeken blijkt die zo groot te zijn dat we onze buren nauwelijks kunnen zien.

Als we ons tentje opgezet hebben, lopen we een stukje van de North Kaibab Trail. Hemelsbreed (“as the crow flies” luidt normaal gesproken de uitdrukking maar op de NPS-site van de Grand Canyon staat: ”as the California condor flies”) bedraagt de afstand tussen de North en de South Rim maar 10 mijl; over de weg is het 220 mijl. Lopende over de North  en South Kaibab Trail is het 21 mijl, maar wij willen slechts een klein stukje van deze trail doen.

De Colorado ligt niet precies in het midden van de Canyon. Hij lig dichter bij de South Rim dan bij de North Rim (1/3 – 2/3 is ongeveer de verhouding). Het gevolg daarvan is dat, als je vanaf de North Rim de canyon in loopt, het pad aanvankelijk wat minder steil is dan bij de trails die vanaf de South Rim de cayon in lopen. Maar ze zijn nog steil genoeg, en na een half uurtje omlaag lopen vinden we het meer dan genoeg – omlaag gaat wel maar we moeten nog wel weer omhoog – en keren we om. We hebben nog een vol uur nodig om weer boven te komen.

Daarna gaan we naar de Lodge. De oorspronkelijke Lodge uit 1928 ging in 1932 in vlammen op – een uit de hand gelopen keukenbrandje. Pas vijf jaar later, in 1937, heropende de Lodge. Het is een mooi gebouw met grote ramen en een veranda met uitzicht op de Grand Canyon.

Behalve de Lodge en de camping zijn er verder nauwelijks voorzieningen. We koken dan ook ‘s avonds zelf ons potje eten op ons gasbrandertje.

De volgende dag bekijken we diverse viewpoints. We rijden onder andere naar de Walhalla Overlook en Cape Royal waar we een korte trail lopen met uitzicht op de Colorado.

Bij de Lodge wonen we ’s avonds nog een lezing van een parkranger bij.

Na ons bezoek aan de Grand Canyon rijden we naar Bryce. Het wordt wat eentonig want hier zijn we in 1988 ook al geweest. En eerlijk gezegd valt het nu wat tegen, het is niet meer zo’n verrassing als de eerste keer toen we echt met open mond rondliepen. Misschien komt het ook doordat het een grauw bewolkte dag is waardoor de kleuren van de rotsen er flets uitzien.

We lopen wat langs de rim, dalen in de canyon af en lopen een van de trails door de canyon.

Donkere wolken boven Bryce

We overnachten net zoals in 1998 weer met ons tentje op de camping bij Ruby’s Inn. Het campinggedeelte is wel wat kleiner geworden ten faveure van het hotelgedeelte. Er worden op het terrein allerlei nieuwe gebouwen met hotelkamers gebouwd.

Na één overnachting bij Bryce rijden we naar Moab. Dat is een behoorlijke afstand: zo’n 275 mijl. We rijden via de prachtige SR 12 richting Torrey.

SR 12

 Onderweg maken we één lange stop: bij het Escalante Petrifried Forest State Park. Waarom we hier voor gekozen hebben? Vermoedelijk zagen we het staan in onze tourguide van de AAA. In 1991 had je nog geen Amerika-forums op het internet waar je tips voor onderweg kon vragen.

We maken er een wandeling langs de versteende stukken hout die er op de grond liggen. Het is warm en we moeten om bij de versteende  bomen te komen eerst een stukje klimmen.  Volgens ons fotoalbum bloeien ook hier tussen de versteende bomen door de nodige cactussen.

Versteend hout

De wandeling duurt ongeveer een uurtje. Het staatspark ligt naast een kunstmatig meer (het Wide Hollow Reservoir). De verleiding is dan ook groot om, als we weer terug zijn, een stukje in het meer te gaan zwemmen, maar helaas hebben we daar de tijd niet voor.Van Torrey rijden we via het Capitol Reef National Park over de 24 naar de Interstate 70 en daarna via de 191 naar Moab. Onderweg stoppen we even in Capitol Reef om de petrogliefen te bekijken. Echt boeiend zijn die niet. 

Interessanter lijken ons de grappige rotsformaties in het Goblin Valley State Park (ook een tip uit de tourguide van de AAA). Echter om er te komen moeten we over twee dirtroads rijden - pas jaren later zouden deze wegen verhard worden -  en hoewel het wel gekund had, laten we Goblin Valley deze keer toch maar zowel letterlijk als figuurlijk links liggen.

Na een lange dag bereiken we tegen de avond Moab.