Kustroute

Via Portland, waar we op een grasveldje in een park even kort een picknicklunch doen,  rijden we verder naar Lincoln City aan de kust. Daar zien we de D-River, die volgens een bordje met een lengte van 130 meter ‘the shortest river in the world’ is, niet echt een lange rivier dus. Helaas voor de inwoners van Lincoln City was de D-river toch niet de kortste rivier ter wereld, want in 1987 gaf het Guiness Groot Record Boek deze titel aan de Roe River in Montana die maar 61 meter lang was. Dat lieten de inwoners van Lincoln City niet op zich zitten, want tijdens een extreem hoog tij gingen ze de rivier opnieuw meten en toen was de D-River, gemeten vanaf de zee tot zijn begin opeens nog maar 37 meter lang en hadden ze het record weer terug. Sinds 2006 vermeldt het Guiness Groot Recordboek het record kortste rivier echter niet meer. Maar ongetwijfeld zal het bordje ‘D-River, Worlds Shortest’ nog steeds in Lincoln City staan.

Dat we hier zo uitgebreid over deze rivier schrijven toont wel aan dat er in Lincoln City niet veel te beleven valt en we rijden daarom nog maar een stuk langs de kust naar het zuiden.

Uiteindelijk zetten we ons tentje neer op een camping vlakbij het Oregon Dunes National Recreation Area.

Oregon Dunes

De volgende dag rijden we verder langs de kust van Oregon. Deze is ruig en mooi. De zee kan er hard op de kust beuken. Op sommige plaatsen lopen de rotsen massief door tot aan de zee, maar je hebt er ook stukken strand waar grote rotsblokken liggen.

 

We maken een paar uitstapjes. Zo bekijken we in Florence de Sea Lion Caves. Dat is een grot waar veel zeeleeuwen liggen. Je betaalt er een behoorlijke toegangsprijs voor en we verdenken de eigenaren ervan dat ze de beesten voeren zodat ze in hun grot gaan liggen en niet even verder op waar iedereen ze gratis kan zien liggen.

Tegenwoordig staat er een modern gebouw en hebben ze zo te zien er van alles bij gebouwd. Zie http://www.sealioncaves.com/index.php In 1991 was het echter niet veel meer dan een lift naar beneden. Echt heel bijzonder vonden we het niet.

Wel indrukwekkend vinden we het Redwood National Park. Hier groeit de Sequoia Sempervirens, de zusterboom van de Sequoia Gigantea. De Sempervirens groeit voornamelijk in de lange dunne kuststrook langs de Stille Oceaan in noord Californië en Oregon. De reden dat de boom daar goed gedijt, is de vochtigheid. Deze woudreus heeft veel water nodig. In de dunne kuststrook valt er het hele jaar door relatief veel neerslag en is het er vaak mistig. De mist is goed voor een kwart van de waterbehoefte van de boom. Zo kan hij steeds voldoende water opnemen.

De boomsoort telt een wereldrecordhouder. De hoogste boom ter wereld is namelijk een Sequoia Sempervirens met de naam Hyperion (dat is een Grieks mythologisch figuur die de zon en de maan langs de sterrenhemel liet bewegen. Letterlijk betekent de naam ‘de in de hoogte wandelende’). Deze reuzenboom is 115,5 meter hoog . Hij is ongeveer 600 jaar oud, dus nog relatief jong, althans voor een sequoia. De boom werd pas in 2006 ontdekt. Nu kan je je afvragen hoe het kan dat een boom met een lengte van 115,5 meter, dat is 3 meter hoger dan de Domtoren, de hoogste kerktoren van Nederland, al die jaren over het hoofd is gezien. Zo’n hoge boom zou je toch van verre moeten kunnen zien. Dat hij toch zo lang ‘verborgen’ bleef, had echter twee redenen

a) Hij stond te midden van een aantal soortgenoten die ook meer dan 100 meter hoog waren. Daardoor viel het niet zo op dat die ene boom wat hoger was dan die anderen. Luidt normaal gesproken het spreekwoord dat je door de bomen het bos niet ziet, in dit geval was het omgekeerde het geval namelijk dat je door het bos de bomen niet meer zag.

b) De andere reden was dat deze nieuwe recordhouder niet stond in het stuk vlakbij de kust maar iets verderop op een vallei in een moeilijk bereikbaar deel van het park.

De precieze plek van de Hyperion wordt niet bekend gemaakt. Een volkstoeloop zou het fragiele ecosysteem van de boom kunnen schaden. Dit is namelijk eerder gebeurd en wel met een sequoia van 111,9 meter hoog. Deze werd in 1963 ontdekt en kreeg de originele naam ‘Tall Tree’. Dat de boom met een dergelijke naam zat opgescheept, was al erg genoeg voor deze sequoia, maar veel erger voor hem was dat hij een hoop publiciteit kreeg met als gevolg dat veel toeristen hem wilden zien.

Deze boom kreeg gelukkig niet zo'n ordinaire naam als de Tall Tree

Er werd zelfs een weg  naar deze nieuwe attractie aangelegd. De massaal toegestroomde toeristen gingen allemaal op de zachte bosgrond rond de boom staan. Het gevolg was dat deze grond flink werd aangestampt, waardoor er minder water de grond in kon lopen. Nu hebben dit soort grote bomen het al lastig genoeg om het water helemaal boven in de top van de boom te krijgen en dit wordt nog lastiger als er niet voldoende water in de grond zit of kan komen. Binnen tien jaar lukte het de Tall Tree al niet meer om het water helemaal naar boven te krijgen met als gevolg dat de bovenste vijf meter begon te verdorren. In 1990 raakte hij de bovenste drie meter kwijt. Daarom gaat men tegenwoordig voorzichtiger met de bomen.

Het Redwood National park bestaat uit meerdere delen, gelegen naast de US 101. We doen een aantal wandelingen tussen de reuzebomen. Ze zijn weliswaar hoger dan de sequoia gigantea's maar iets minder dik. De laatste soort vinden we daarom iets indrukwekkender.

Na het bezoek aan het Redwood NP rijden we naar Eureka, waar we op een KOA-camping staan. We zijn niet de enige bezoekers op de camping. Wat verder op zien we een aantal motorrijders waarvan we in eerste instantie denken dat het Hell’s Angels zijn. Dit gezien hun woeste uiterlijk en hun type motoren. Maar hierin vergissen we ons, ze zijn wel Angels maar geen Hell’s, integendeel zelfs, ‘Motorists for Christ” of zoiets staat op de rug van hun motorjacks.

De volgende dag rijden we verder over de US101 naar het zuiden. Bij het Humboldt Redwood State Park verlaten we de 101 en rijden we over de Avenue of the Gigants (de SR254). De naam verraadt het al, ook in dit stuk bos staan heel grote bomen. Als we ergens aan de kant van de weg staan om wat van deze bomen te bekijken, stopt er een auto naast ons. Een Amerikaan doet het raampje van zijn auto open en vraagt of wij misschien weten waar de boom staat waar je met de auto door heen kan rijden. “I don’t know.” zegt Martin. “You’re from Holland” zegt de Amerikaan. Martin spreekt drie woorden Engels en de Amerikaan hoort al dat hij uit Nederland komt. Nu klinkt Martin's Engels nou niet bepaald alsof hij een geboren Engelsman is, maar dit is wel heel snel. We vragen hoe hij dat weet. Hij blijkt een buurman uit Nederland te hebben die met net zo’n accent spreekt als Martin. Na de Avenue of the Giants rijden we verder via de 101.

We pakken nog een stuk van de highway 1 mee en rijden dan het binnenland van Napa Valley in.
In het AAA-Tourbook heeft Martin namelijk een advertentie gezien van een bedrijf dat ballonvaarten boven Napa Valley aanbiedt. Dat lijkt hem wel wat. Voor mij hoeft dat niet direct maar ik laat me overhalen – we waren toen ruim 20 jaar jonger en avontuurlijker – en even later staan we bij het kantoortje van de maatschappij. We waren echter niet alleen jonger en avontuurlijker dan nu, maar ook een stuk naïever. Om de een of andere redenen denken we dat, als we ons om twee uur ’s middags bij zo’n kantoortje melden, dat we dan om drie uur de lucht in kunnen. Maar zo werkt het dus niet. Het kan pas de volgende morgen om zeven uur. Oeps, dan moeten we hier nog een hele dag doorbrengen. Het is echt een dorp van niks en we besluiten daarom maar van de ballonvaart af te zien. “Jammer hè Martin” zeg ik nog als we weer verder rijden.

We overnachten die dag op een camping bij Cloverdale. Die camping staat in de middle of nowhere en als hij niet in de Campguide van de AAA had gestaan hadden we hem nooit gevonden. We zitten overigens niet zo ver meer van Oakland vandaan – van waar we weer naar huis zullen terugvliegen – maar we zijn een paar dagen te vroeg. We hebben nog een paar dagen over. Die dagen hadden we oorspronkelijk ingepland voor Glacier National Park maar daar zijn we eerder vertrokken. We denken er over na om die dagen in San Francisco door te brengen maar we kiezen ervoor om die dagen bij Big Sur door te brengen.

De volgende dag rijden we via San Francisco en de highway 1 naar Big Sur.

De kust bij Big Sur

We willen weer graag op de camping staan waar we in 1988 ook stonden - dat vonden we een mooie camping – maar niet voor het eerst deze vakantie krijgen we te horen dat de camping al vol is. Gelukkig is er aan de overkant op een staatscamping wel plaats. Van daaruit doen we de volgende dag een uitstapje naar Hearst Castle. Het is mistig onderweg.

Hearst Castle ligt echter een stuk hoger, boven op een heuvel en het zonnetje schijnt er volop. We doen er rondleiding 4, voor gevorderden. In 1988 hebben we al rondleiding 1 gedaan. Rondleiding 4 voert ons onder andere langs de zwembaden, door de gastenvertrekken en de tuinen van het complex.

De dag er na hebben we een struisvogelmoment op het strand. Het is nog steeds mistig en omdat we de zon niet kunnen zien, denken we dat de zonnestralen ons ook niet zien en smeren we ons niet in.De UV-stralen van de zon trekken zich echter niks van de mist aan en het gevolg is dat we de volgende dag behoorlijk verbrand zijn.We bekijken die dag nog even Monterey. Daarna rijden we terug naar San Francisco waar we een kamer boeken in hetzelfde motel in Milbrea waar we ook in 1988 zaten.

De volgende morgen rijden we naar Oakland, leveren de auto in – inclusief barstje in de voorruit maar niemand van Alamo zegt daar iets van; we horen er ook nooit meer iets van -  en even later vliegen we met een stop in LA, waar we in het vliegtuig moeten blijven zitten, weer terug naar Nederland.

Het was wederom een prachtige vakantie met Yellowstone als absoluut hoogtepunt. We gaan beslist nog een keer naar Amerika. Maar dat zou nog wel even duren. Liefst elf jaar, pas in 2002 keerden we terug naar Amerika. Dat had mede te maken met de komst van Judith, onze oudste dochter in 1992 en Marijke, onze jongste dochter in 1994.